Σε όλως πρόφατη απόφαση του Μονομελούς Εφετείου Αθηνών, όπου ο εκκαλών αιτούνταν την αναγνώριση της υποχρέωσης της ασφαλιστικής εταιρίας να καταβάλει το υπόλοιπο της δανειακής του σύμβασης στην τράπεζα, λόγω επέλευσης του ασφαλιστικού κινδύνου (μόνιμη ολική ανικανότητα εργασίας), κρίθηκαν τα εξής. Καταρχάς ότι, η ασφάλιση ξένου συμφέροντος, είναι γνήσια σύμβαση υπέρ τρίτου, όπου ο αντισυμβληθείς δικαιούται απλώς να απαιτήσει από τον ασφαλιστή να καταβάλει το ασφάλισμα στον τρίτο – ασφαλισμένο. Περαιτέρω, ότι το άρθρο 72 ΚΠολΔ ρυθμίζει αυτοτελώς την πλαγιαστική αγωγή, κύριο χαρακτηριστικό γνώρισμα της οποίας είναι ότι δι’ αυτής διασφαλίζεται εμμέσως η απαίτηση του ασκούντος αυτήν δανειστή, δια της προασπίσεως της περιουσίας του οφειλέτη. Τέλος, ότι η πλαγιαστική αγωγή προυποθέτει ο αδρανών να είναι οφειλέτης του ασκούντος αυτήν, ωστόσο κατά τη νομολογία είναι δυνατή η άσκησή της και όταν ο αδρανών είναι δανειστής του ενάγοντος και υπάρχει έννομο συμφέρον του τελευταίου (οιονεί πλαγιαστική αγωγή). Βάσει αυτών, η εναγόμενη ασφαλιστική εταιρία όφειλε να καταβάλει στη δανείστρια τράπεζα το ασφάλισμα, καμία δε σημασία δεν είχε, η μονιμότητα της αναπηρίας του ενάγοντος, εφόσον αυτή βάσει του ασφαλιστηρίου συμβολαίου, αρκούσε να έχει διάρκεια τουλάχιστον 6 μηνών – που αποδείχθηκε ότι είχε. Άλλωστε η αναγνώριση του ποσοστού αναπηρίας 67% συνιστά απόδειξη ανικανότητας για εργασία, για το λόγο αυτό η πολιτεία χορηγεί σύνταξη σε όσους έχουν το σχετικό ποσοστά αναπηρίας, εφόσον αυτοί αδυνατούν να εργαστούν. Κάνοντας δεκτή την έφεση, αναγνωρίζει την υποχρέωση της ασφαλιστικής εταιρίας να καταβάλει στη δανείστρια τράπεζα το επίδικο ποσό του ασφαλίσματος και την καταδικάζει στη δικαστική δαπάνη.